Öyle neşeli, öyle güleç bir çocuktu ki..

Dün gece kabus gördüm..

Ama mutsuz uyanmadım..

Aslında uyandığımda gece kabus gördüğümü de hatırlamıyordum.. O yüzden kötü uyanmadım..

Banyoda dişlerimi fırçalarken geldi aklıma gördüğüm kötü rüyalar.. Hiç olmayacak bir şeyden bir anda beliriverdi aklımda..

Mutsuz olmadım hatırlayınca.. "Rüyaydı işte, ne de saçmaydı hatta" diye düşündüm..

Sonra kapattım gözlerimi, bir daha baktım aynaya, "Ece'yi de görmüş müyümdür?" diye düşündüm..

Görmemişim.. 

Galiba...

.

Dün gece arkadaşlarımız vardı.. Seko, Begüm, Anıl.. Bahçede oturduk.. Yemek için bir şeyler hazırladık, hava da güzeldi, bahçede yedik yemeği. Gece geç saate kadar oturduk hep beraber..

Espriler yapıldı, komik anılar anlatıldı.. Bayağı güldük.. Hatta bazen çok güldük.. 

.

Bir yandan içim yanarken bir yandan kahkaha atmayı bünyem biraz yadırgadı galiba.. Keyfim oldukça yerindeyken birkaç kere hiç beklemediğim şekilde Ece düştü aklıma.. Bir anlık acı.. Sonra hemen kovaladım acıyı.. Ama Ece'yi değil.. Sohbete konsantre olmaya çalıştım.. Bildiğin çabaladım.. 

Bahçe lambasına gelen bir kelebeği "bu Eceymiş meğer" diye düşündüm.. "Ben mutluyken daha çok yanımda" diye inandırdım kendimi..

.

Sonra ne geldi aklıma.. 

Ali dedem "kötü hastalık" yüzünden -ya da vesilesiyle- ayrılmıştı bu dünyadan.. Ona bakan Gürcü bir bayan vardı o zaman.. Adı, Lela.. 

Dedem gittikten sonra uzun süre anneannemi yalnız bırakmadık.. Torunları, çocukları, damatları, gelinleri evdeydik.. Komşular, akrabalar...

Biz torunlar olarak oturma odasında oturuyorduk bir gece.. Televizyona bağlı olan videodan çocukluk kasetlerimizi çalıştırdık.. 5 yaşındaki 10 yaşındaki hallerimiz.. Şapşallıklarımız, tiplerimiz.. 

Tabii normal olarak bizim odadan kahkahalar yükselmeye başladı.. 

Sonra haber geldi içeriden, anneannem kızmış.. "Gülmesinler böyle" demiş, "saygısızlık etmesinler"..

Sonra Lela bir laf söyledi bana.. "Cenaze evinde gülmek büyük sevapmış. Giden de rahatlarmış." dedi..

Biz, "giden dedeme" olan saygımızı kanıtlamak için değil, anneanneme olan saygımızdan sustuk.. 

Sustuk ama ben Lela'ya hak vermiştim..

Ece öyle neşeli, öyle güleç bir çocuktu ki..

O gittikten sonra eve çöken sessizlik gücüme gitti.. Odasındaki karanlık..

Hemen daha o gün -galiba, ya da ertesi gün?- girdim odasına, topladım son kez odasındaki ufak tefek dağınıklığı.. Panjuru açtım, pencereyi açtım.. Sonra hemen, bir gün önce giydiği kıyafetleri dolaba ayrı bir yere kaldırdım, pencereden giren temiz hava kokusunu alıp götürmesin diye.. Abisiyle beraber oynadığı son oyuncakları yerlerine koydum. Daha da fazla duramadım odada, sanki görevimi yerine getirdim, arkama bile bakmadan çıktım odadan.. Kapattım kapısını.. Yine girdim çıktım ara ara, ama bakamadım yatağına.. Dayanamadım..

.

Sonra başka bir gün, salon çok sessiz geldi.. Televizyonu mu açsak, müzik kanalı mı açsak ne yapsak diye saçmalarken buldum kendimi.. En neşeli şarkı çalsa gelir miydi ki sanki evin neşesi geri? Gelmezdi.. Açmadım o yüzden.. Ece'ye olan saygımdan değil, bir işe yaramayacağından..

.

Ecey ördeğim gitti.. Ona olan saygımı, sevgimi, özlemimi, hissettiğim acıyı kimseye sergilemek zorunda değilim.. 

Hepsi bende.. Ece öyle neşeli, öyle güleç bir çocuktu ki.. O da benim gülümsememi isterdi..

Hiç kıyamazdı bana.. Ben de ona kıyamazdım..

.

.