Her sabah biraz daha azalmıştır belki acım diye uyanıyorum.. Azalmıyor..
Her geçen gün daha da zorlaşıyor.. Kalbimdeki acı artıyor..
Ne yataktan kalkasım var ne de yatasım.. Yatsam yatamıyorum, kalksam halim yok.. Başımı yastığa koyduğumda kalbim daha da sıkışıyor..
Fotoğraflarına bakmak bana acı vermiyor.. Gülümsetiyor.. O kadar tatlı ki.. O kadar güzel ki..
Kendimi bişeylere vereyim diyorum.. Çiçek tohumlarım var mesela onları yetiştireyim diyorum.. Elim gitmiyor.. Mutfağımda düzen kalmadı, çok sıkıyor bu durum beni ama toplamaya mecalim yok..
Dükkana geliyorum çalışasım yok..
Yürüyesim yok ama yürümeye başlayınca da durasım gelmiyor.. Evden çıkasım yok, çıkınca da dönesim gelmiyor..
Bazen çok yaşayasım var, bazen hiç yok..
Kabullenmeye çalışıyorum ama kabullenesim yok..
13 gün önce Ece'nin bedeni de vardı ama şimdi yok..
Canım benim.. Çok özledim..
