İmkansız Yokmuş

Hep derdim imkansız diye bir şey yok diye de... Düne kadar lafın sadece ağzımda oluğunu da biliyordum.

.

Derdim imkansız diye bir şey yok..

Sonra dururdum, var Elif ya derdim..

.

Mesela sofrada bir daha asla iki oğlun ve kızınla birlikte oturamayacaksın..

Kız çocuğuna örgü örmeyi öğretemeyecek, banyodan sonra saçlarını kurutamayacaksın.

Genç kızlığa adım atarken bilmesi gerekenlerden bahsedemeyecek, kadınsal şeyler hakkında kısık sesle erkek kardeşlerinin yanında kıkırdayamayacaksın...

Küçükken her kahve pişirip götürdüğümde dedemin söylediği "Ehlikeyifin keyfini ne tazeler? Taze elden, taze pişmiş, taze kahve tazeler." tekerlemesini kızına söyleyemeyeceksin..

Külotlu çorabı kaçırmadan giymeyi, tırnakları kestikten sonra törpülemeyi öğretemeyecek, sabah kalkınca dalgalı olsun diye geceden kimsenin saçını öremeyeceksin..

Birlikte mağaza mağaza gezip kombinler yapıp soyunma kabininde seçtiklerinizi denemesine yardımcı olamayacaksın..

O duyguları asla tadamayacaksın..

.

Allah büyük tabii, tekrar doğurmayı tercih etmesem de yine bir kızım olabilirdi ama bugün 10 yaşında olması imkansızdı..

.

İmkansızdı..

.

Ama gerçekten imkansız diye bir şey yokmuş.

.

Bugün Cemik'e abi diye seslenen, Dino'nun ablam dediği, benim kendi öz kızım kadar sevdiğim, ben yetiştirsem ancak böyle bir çocuk olurdu dediğim bir kızım var. Hem de hiç beklemediğim bir anda, kendi kendine hayatıma akıvermiş, gelivermiş bir kız çocuğu.. Hem de 10 yaşında.. Sanki hiç eksilmemişim duygusunu bana yaşatan bir kız çocuğu..

"Kızım" kelimesini vicdanımı acıtmadan kullanabildiğim tek çocuk.. Sevgisi de, kaygısı da, özlemi de gerçek bir çocuk.. Hem kardeş hem abla olmak için, hem ben tekrar kız annesi olarak hissedeyim diye hayatımıza gelmiş bir çocuk...

Hem de hiç beklemediğim bir anda, hem de çok ihtiyacım olan bir zamanda...

Sanki bir meleğin hediyesi gibi..

.

Adım sonsuza kadar Elif abla olarak kalabilir, önemli olan ne hissettiğim..

Bu duyguları bir daha hissetmek imkansızdı benim için..

İmkansız diye bir şey yokmuş..

Tekrar "tam" hissetmek... İmkansız değilmiş..

.

Bu seneki yeni yıl dileğim; hayatımdaki herkes sağlıkla daim olsun..

🧿

Ben güzel anılarla mutluyum..

Uzun zaman sonra uzun uzun anlatmak istedim..

Çünkü böyle günlerde insanın beyni durmuyor. Hatırlıyor da hatırlıyor..

Unuttuğunu bile fark etmediğin anlar canlanıyor, kafanda konuştukça konuşuyorsun.

Benim kafam ancak yazınca susuyor..

.

.

Bugün 21 Mart.. Ekinoks..

İlkbahar ekinoksu.

Gece ve gündüzün eşitliği..

Ece'nin gidişi..

.

.

Susmayan kafam durmadan çok basit anları hatırlatıyor bana..

Belki de pek anlatmadım diye onları dikiyor karşıma..

.

.

Ece kucağımda, çoktan melek olmuşken, bir umut hastaneye giderken anneme telefon açışım geliyor sahne sahne.. Dip dibe sitelerde oturuyorduk. Onların sokağının önünden geçerken aramıştım.. Sabah çok erken tabii.. "Hayır olsun  inşallah" diye açmıştı telefonu. "Anne Ece öldü" deyivermiştim. Çıkıvermişti ağzımdan. Yakınız ya hemen gelsinler istemiştim.. Ama kalmazlar kalmazlar, bir gece önce şehir merkezindeki evde kalacakları tutmuştu.. Bir türlü gelememişlerdi.. Ya da belki de yarım saatte gelmişler miydi? Arada geçen zaman o kadar farklı ki her canlanan anıda..

.

.

Hastane kapısının önüne çıkartmışlardı beni.

Bankta oturup beklerken hemşirenin gelip önümde diz çöktüğünü, yüzüme bakıp ağladığını, o cümleyi kuramadığını hatırlıyorum.

"Öldü değil mi?" diye sormuştum..

Başını sallayabilmişti sadece, kocaman gözyaşları akıyordu yanağından..

O hemşirenin yüzünü hatırlamıyorum ama kendisini unutamıyorum.

.

.

Daha ben o banktan kalkamadan polisin geldiğini hatırlıyorum.

Başınız sağolsun (ama şimdi nasıl öldü bi hesap verin bakalım) derken hissettirdiği duyguyu unutamıyorum. 

Sinirlendiğimi hatırlıyorum, hemşirenin polise işaretler yapıp beni içeriye götürdüğünü hatırlıyorum.

.

.

Yüzümün göz yaşlarım yüzünden çarşafsız naylon sedyeye yapıştığını hatırlıyorum..

Ağlayamamıştım hiç..

Hemşire ve doktorların fısır fısır "kadın şokta, sakinleştirici yapalım" dediklerini duyduğumu hatırlıyorum..

Yüzükoyun uzandığım sedyeden sakinleştirici iğneyi yedikten sonra kalkamadığımı hatırlıyorum..

Göz yaşlarımın durmadan aktığını..

Naylon sedyeye yüzümün yapıştığını, göz yaşlarımın göl olduğunu hatırlıyorum..

.

.

Annemler o sıralarda gelmişti.. Başkaları da vardı gelen ama kimler vardı hatırlamıyorum..

Babamın üstümdeki geceliğimi düzeltip ayağımdan kayıp düşen ev terliğimi geri giydirdiğini hatırlıyorum.

Oradan nasıl çıktım, hangi arabaya bindim, arkaya mı oturdum öne mi oturdum hiç hatırlamıyorum..

Eve kadar olan yolu, arabayı kimin kullandığını asla hatırlayamıyorum..

.

.

Kapıdan girip Cem'e ağlamadan sarılabildiğimi hatırlıyorum..

O kötü hissetmesin diye ağlamamı tutabildiğimi hatırlıyorum..

Üstümü ne zaman değiştirdim ya da ne giydim hatırlamıyorum...

.

.

Salondaki koltukta oturduğumu hatırlıyorum.

Bir anda kalkıp odasına gittiğimi, kapısını kapatıp, odayı sakın havalandırmayın dediğimi,

bir süre sonra kokusu da gidecek diye üzüldüğümü hatırlıyorum..

.

.

Yatamadığımı, kalkamadığımı, oturamadığımı hatırlıyorum..

Vücudumun huzursuzluğunu, onu sakinleştiremediğimi hatırlıyorum..

Tek yalnız kalabildiğim yer olan tuvalette uzun uzun aynaya bakıp kendime yabancılaştığımı hatırlıyorum..

.

.

Bahçede otururken kardeşimin geldiğini, kalkıp ona sarıldığımı, beni boynumdan öptüğünü hatırlıyorum..

.

.

Ön komşumun evdeki kalabalığı fark edip bana  mesaj attığını, ona cevap olarak "Ece öldü" yazdığımı hatırlıyorum... 

.

.

Cenaze günü ve saati belli olduktan sonra paylaşmam gerektiğinde ne yazacağımı bilemediğimi, yanımdaki kim olduğunu hatırlayamadığım birine "nasıl yazılır ki?" diye sorduğumu hatırlıyorum..

Yazarken bile "bir anne bunu nasıl yazabilir, nasıl paylaşabilir ki?" diye üzüldüğümü "beni kınayacaklar olacak" diye düşündüğümü de hatırlıyorum. Ne acımazsızca değil mi? İnsanların senin o sıralarda acıdan ölemeyip ya da baygın kalamayıp yerine getirmen gereken görevleri yapmaya çalışırken zar zor yazdığın bir metni paylaştığın için acımasızca kınamaları... Densizce anneliğini puanlamaları..

Hepsini hatırlıyorum..

Unutamıyorum ve affedemiyorum..

.

.

Cenaze günü Ildırı'daki camiinin ne kadar kalabalık olduğunu hatırlıyorum..

Hiç tanışmadığım ve bugün kim kimdi hatırlamadığım arkadaşlarımın geldiğini hatırlıyorum..

Duvar dibine çöküp oturduğumu hatırlıyorum..

Cenaze namazı sırasında hocanın "merhume" lafına içimden "o merhume değil, büyüklere öyle denir, o daha bebek" diye çığlık attığımı, sonra da dayanamayıp bayıldığımı hatırlıyorum..

Defnedilirken düşersin, bayılırsın diyerek kızımı son kez kucağıma almama izin vermediklerini hatırlıyorum...

.

.

Bunları yazıyorum ki artık kafamda dönüp durmayı bıraksınlar..

Ben güzel anılarla mutluyum..

Bugün kalanları eliyorum...

Mis kokan ayaklarını, tokaların kayıp düştüğü ipek saçlarını, salyalı salyalı öpücüklerini hatırlıyorum..

Bir tek onlar kalsın geriye istiyorum...

.

.

Hayat devam ediyor...

.

Böyle özel günler devam eden hayatımın duygu bakımından en karmaşık günleri oluyor..

.

.

Ben kendimi şanslı görüyorum...

Keşke bu şekilde olmasaydı tabii ama hayatın anlamını hep bir buçuk yaşında kalacak öğretmenimden 8 sene önce öğrenmeye başladım..

Acılarla yok olmanın bir seçim olduğunu, onlara takılıp kalmanın kalan hayatı dar etmekten başka bir şey olmadığını öğrendim.

Ölümün de doğum kadar normal ve özel olduğunu hissettim...

Ölümden korkardım çok, korkulmayacak bir şey olduğunu fark ettim.

.

.

Bu sabah çocuklarımı okula götürürken gözyaşlarım akıyordu..

İnsan tutamayabiliyor..

Fark edip sormasınlar, gözüme güneş kaçtı demek zorunda kalmayayım diye yol boyu burnumu çekmedim...

Bir yanım ağlarken diğer yanım Dino'nun resim dersi için gereken 25x35 tuvali almam gerektiğini düşünüyordu..

O anda bir ampul daha yandı..

.

.

Ben farklı duyguları aynı anda hayatıma kabul etmeyi de sevdim...

Kafamdaki zıt duyguların tangosunu izlemeyi sevdim...

Üzgün ve burukken kahkaha atabilmeyi, hayat devirse de kalkıp ona nanik yapabilmeyi seçtim...

Şu dakikalarda olduğu gibi katıla katıla ağlarken, aynı anda açılacak bir kargonun beni heyecanlandırmasını ya da hava kurutmalı fritözde omlet nasıl olur acaba diye düşündüğüm anı yakaladığımdaki tebessümümü sevdim..

Kızımı çok sevdim...

Benzettiğim için mi ki acaba bilmem, kendimi de sonradan çok sevdim...

.

.

Hepsi bir yana...

Gerçekten..

Çok özledim..

 

Woody Elfony

Bazen hayal kurmaya bile gerek yok biliyor musunuz?

Hayat kendi kendine şekillendiriyor her şeyi. 

Çok uzun zamandır yazmadım mesela.. Gelmedi içimden..

Şu an içimden fışkırıyor cümleler..

Yeniden bir doğuma hazırlanır gibiyim..

Kendi kendisine gelmeye karar vermiş bir bebek sanki heyecanımın sebebi..

İnsan hep bir arayışta değil mi hayatı boyunca?

Bazen hedefler koyuyor hayatına, asla ulaşamıyor..

Bazense aniden gelen kötü olaylar gibi, güzellikler de hayatına giriveriyor insanın..

Doğumuma az kaldı.. Karnım burnumda..

Hazırlıklarım tamam neredeyse..

Hafif sancılarım bile başladı..

Doğsun, her şey başlasın istiyorum deli gibi, bir yandan da "hayır, hepsi mükemmel olsun, sonra doğsun" diyorum..

Bir doğum düşünün ki tarihini seçmek tamamen benim elimde.. Hatta dakikasını.. Saniyesini..

Çok heyecanlıyım..

Hayat yordu beni evet.. Gün geldi nefes alamadım..

Kendimi sulara attım.. Serinledim..

Sonra gün geldi o su serinletmeye yetmedi.. Ya da dalamadım yakınımdaki derinliklere..

Nasıl ki yer çekimi seni ulaştırır birkaç saniyede atladığın yerden denize.. Atladım, bekledim bekledim dalamadım suya..

Herkesin hayatında olduğu gibi bir sürü aksilik, kötülük, mutsuzluk buldu yine beni de ard arda. 

Maalesef başına bir felaket gelince, daha sonra gelebilecek felaketlerden muaf olmuyormuş insan..

Bundan sonra her şey daha da zor olacak diyenlere inat yeniden doğurmaya karar verdim..

Hayalini kurduğumu yapmaya söz verdim kendime..

Her gün yataktan beni heyecanla kaldıracak yeni bir bebek..

Yeni bir hedef..

Yeni, yepyeni bir iş..

Anneliği yeniden öğreniyorum... 

Bebek kokusu gibi geliyor şimdilerde bana talaş kokusu..

Ahşabın yanan kokusu sanki bebe pudrası..

Atölyenin dağınıklığı, keyifle oynarken dağıtılmış bir çocuk odası gibi..

Üstüme püsküren talaşlar, tozlar konfeti.. 

Ellerime bulaşan cilalar, tutkallar sanki parmak boyası..

Her yeni fikir, proje; bebeğime tattıracağım yeni bir yemek gibi..

Ben hazırım doğuma..

Heyecanlıyım..

Dua edin olur mu?

Gidelim Gömelim VOL 17: KARŞIYAKA KENT KONSEPT MUTFAK

Herkese merhaba!

Bugün özellikle Karşıyaka'lılar için ağız sulandırıcı bir yazı yazmaya niyet ettim.. Hadi hayırlısı..

.

.

Karşıyaka Belediyesi'ni takdir ediyorum çünkü hizmeti olan Kent A.Ş'nin bünyesinde yaklaşık 35 tesis bulunuyor ve hepsi de birbirinden kaliteli işler çıkartıyor.. Kafeteryalar, restoranlar, düğün salonları, çay bahçeleri derken son olarak hizmet vermeye başlayan Kent Gıda Market'te de ihtiyacınız olan her şeyi bulabiliyorsunuz.. 

Mutfak yanında market konseptini başarıyla oturtan Karşıyaka Belediyesi üreticiden tedarik ettiği doğal ürünler ve uygun fiyatı da bir araya getirmeyi başarmış..

Misyonları da sağlıklı, güvenilir ve lezzetli gıdayla tüketiciyi en uygun fiyatla bir araya getirmek..

.

Ama ben bugün özellikle ekmek ve unlu mamullerini vurgulamak istiyorum..

Geçtiğimiz günlerde Kent Konsept Mutfak'ın misafiri olduk ve Mine Ataman'ın ellerinden çıkma muhteşem lezzetleri tatma fırsatımız oldu..

Biz geldiğimizde masamız donatılmıştı bile..

Mine Hanım bize ürünler ve Karşıyaka Belediyesi'nin hizmetlerinden bahsederken biz sofraya sıcak sıcak gelen ve ağızda dağılan bu damla sakızlı kurabiyelerle başlangıç yapmıştık bile..

Bir çok kişi -normal olarak- tatlıyı yemeğin sonunda yerken, ben önce yemeyi tercih edenlerdenim.. 

Tok karnına yediğim tatlı kesinlikle aç karnına yediğim zamanki etkiyi yapmıyor bende :)

Ve tatlı sonrasında canım mutlaka tatlıyı bastıracak bir tuzlu istiyor..

O yüzden "ah kıyamam, soğumadan yiyelim bari" diyerek ortaya gelen tabağa ilk hamleyi yapmış olan ben olabilirim :) Ama bu kurabiye kesinlikle sıcak sıcak yenmeli.. Şu fotoğrafı da özellikle kurabiyenin içindeki akışkan damla sakızı meyve özünü vurgulayabilmek için çektim..

Şimdi siz diyeceksiniz ki "anacım nerdeee denk geleceğiz de fırından çıkma saatine, sıcak sıcak yiyeceğiz?!"

İşte Kent Konsept Mutfak bunu hepimiz için düşünmüş..

Ürünlerinin çoğu %95 pişirilmiş ve şoklama yöntemiyle dondurulmuş..

Gece 23:00'e kadar açık olan markete girip kurabiye siparişinizi verdikten sonra siz alış-verişinizi yapana kadar onlar da sizin için pişiyorlar.. Hem de 15 dakikada!

Aynı şey bu ekmekler için de geçerli..

Mine Hanım'ın tabiriyle "marketten aldığınız balığınız ayıklanana kadar ekmeğiniz de fırında sizin için 5-7 dakika arasında pişiyor".

Ekmekler Kent A.Ş tesislerinde hazırlanıyor ve %100 ekşi mayadan yapılıyor, kesinlikle kimyasal bir maya kullanılmıyor..

Bu arada ekşi maya uzmanı olan Mine Hanım'dan yakın zamanda ekşi maya atölyesi yapacağının da müjdesini alıyoruz..

Fotoğrafta Çekirdekli Çavdar, Tam Buğday, Soğanlı, Kabak Çekirdekli ve dilimler halindeki Ekşi Mayalı Dağ Ekmeklerini görüyorsunuz..

Gelelim bizim o gece tadıp sonrasında hangi mazeretlerle yolumuzu Karşıyaka'ya düşürsek diye düşündürten diğer lezzetlere..

Bu görmüş olduğunuz mini sandviçler için Rus Çavdar ekmeği arasındaki spesiyalimiz diyorlar.. Adına da Renki Rusya demişler..

Burada da Çeşnili ekmek üzerinde pastırma ve Parmesan peynirini görüyoruz..

Akşam çayına gelecek bir misafir ya da doğum günü partileri için güzel bir kanepe fikri değil mi?

Tam Buğday Ekmeği üzerine fesleğenli köfte..

Fransız Bageti üzerine Akdeniz yeşillikleriyle hazırlanmış bir çeşit kanepe.. 

Paçanga böreği de gerçekten çok lezzetliydi..

Yine doğum günü ya da kokteyller için güzel bir aperatif:

Dürümler ve baget ekmeği üzerinde kurutulmuş domates ve çilek tadının baskın olduğu kanepeler..

Ev Tipi Zeytinli Poğaça..

Bir poğaça bu kadar mı lezzetli olur? 

Ben kolay kolay poğaça beğenmem, ya lezzeti eksik gelir ya kendisi çok kuru.. Ama bunlar gerçekten çok lezzetliydi..

Bir hardal sever olarak gecenin benim açımdan favorilerinden biri.. 

Hardallı ve Mitit Köfeli kanepeler.. 

.

.

Ve tekrar dönelim tatlılara..

İki çeşit Muffin sofranın tam ortasında "çay, kahveye ne zaman geçiyoruz acaba" dedirtiyordu..

Kakaolu olanı favorilerime ekledim..

Burada da iki çeşit tart görüyoruz.. 

Vişneli elmalı ve Frambuazlı Tart.. 

Ben frambuazlı olanı daha çok beğendim.. :)

Ve özellikle yazın yaş pastaya rakip olacak bir lezzet:

 Cevizli ve Havuçlu Islak Kek

Yerken adını koyamadığınız bir lezzet olabilir, ben söyleyeyim "ananas suyu"..

.

.

Tattığım herşey harikaydı..

Puanlamak gerekirse..

10 üzerinden 10 tam puan veriyor, başarılarının devamını diliyorum..

Herkese afiyet olsun, mümkünse yaramasın :)

7. Alaçatı Ot Festivali

Herkese merhaba..

Günlerdir önüme bilgisayarı alıp fotoğrafları düzenleme ve iki satır yazabilme derdindeyim ama ancak vakit bulabildim..

Bilmem mevsim bahar olduğu, yaz yaklaştığı için midir içimde nasıl güzel bir enerji var anlatamam..

Yoksa kim beni bu kalabalığa sokabilirdi ki? :)

Duymayan kalmamıştır, geçen hafta Alaçatı Ot Festivali'nin 7.si düzenlendi ve yine geçtiğimiz senelerdeki gibi çok ilgi gördü..

Öyle ki otoban çıkışı gişelerde araba konvoyunu görünce eski nakit ödemeli günler geldi aklıma..

Tam nereden geri dönsem diye düşünürken, kendimi arabayı park etmiş, cıvıl cıvıl, mis gibi tezgahların arasında gezinirken buldum..

Ben Cumartesi günü gidebildim Alaçatı'ya. 

Hava o kadar güzeldi ki askılılarla gezebildim bütün gün.. Yanıma aldığım hırka yük olmaktan başka bir işe yaramadı :)

Açıkçası kalabalık yüzünden tezgahların tamamını gezemedim.

Ama aralarda duyduğum "enneemm çok kalabalık, vah vah" mızıldanmalarına rağmen doğal ürünlerini sergileyen katılımcıların enerjisi harikaydı..

Ne kadar güzel bir şehirde yaşıyoruz diye düşündüm yine..

Şu deniz börülceleri, pek sevmesem de şevketi bostanların renklerinin güzelliği, pişmemiş halleriyle bile ağzı sulandıran görüntüleri yetmez mi burada yaşamak için?

Ot festivali olduğu için sadece otlar yoktu tabi ki.. 

Hediyelik eşyalar, el emeğiyle hazırlanmış objeler, birbirinden leziz çeşit çeşit yemekler, kavanoz kavanoz rengarenk reçeller...

Tezgahların arasından sıyrılınca kendimi ara sokaklara attım.. HacıMemiş'e kadar kıyın kıyın yürüdüm..

Ama her sokakta başka bir sofra karşıladı beni..

Sanki bahçede açık büfe verilmiş bir bahara merhaba partisinde gibi hissettim..

Hani yani elimde büyük boy bir tabak varmış da, her yanaştığım masadan bir çatal almalıymışım gibi.. :)

Yediklerim de yiyemediklerim de yanıma kâr kalsın artık..

Bu arada bu tür organizasyonlarda en sevdiklerimden biri de tezgahların arasında gezinirken birilerinin paylaştığı bilgilere kulak misafiri olmak..

Deniz tuzunun yemeklerde yarattığı lezzet farkını SaltedGoods'tan öğrenmek güzeldi..

İşin doğrusu ben Alaçatı'yı mevsiminde pek sevmeyenlerindenim.. 

Bir miktar daha tenhayken tadını çıkarmayı seviyorum ama kenara çekilip gelen geçeni izlemek de ayrı bir keyif..

Hele ki gelip geçenler ağızlarının tadını bilen insanlarsa..

O kadar insanı izlemek de, tezgahların arkasında satışlardan memnun katılımcıların keyifli seslerini duymak da bana iyi geldi..

Ve tabii kışın bir miktar tekrara düşmüş sebzelerinden kurtulup yeni bir şeyler pişirebilecek olmanın mutluluğu da yok değil :)

Ara ve arka sokakları da tek tek gezdiğime karar verdikten sonra vazgeçilmez adresim Kuytu Restaurant'a doğru ilerlemeye başladım..

Lokal Pazar harikaydı..

Uzun zamandır tanışmak istediğim İstanbul'lu bloggerlarla da bir araya gelme fırsatımız oldu..

Limon ağaçlarının mis gibi kokularının eşiğinde gezinirken başka bir koku beni bu romantik ortamdan dışarıya sürükledi...

Ve özüme geri döndüm :))

Kuytu Restaurant'ın senede sadece bir kez, Ot Festivaline özel olarak hazırladığı "otlu döner"le bu seneki Ot Festivaline harika bir nokta koydum..

Seneye kaçırmayınız diyorum..

.

.

Öptüm

KİB

Bye :)))

Gidelim Gömelim VOL 16: Erzurum Uzundere Cağ Döner

Cağ mı Çağ mı işte bütün mesele bu!

Şimdi ben bu duruma vikipedi aracılığıyla bir açıklık getirmek istiyorum..

Nasıl ki bizler sosyal medyada geniş kitlelere ulaşabilmek için yerli yersiz # "hashtag"ler kullanıyorsak sanırım Cağ kebabı ya da Cağ döneri yapan yerler de aynı amaçla hem Cağ hem de Çağ adını kullanıyorlar ve fakat doğrusu Cağ kebabıdır.. 

Neden? Çünkü Cağ kebabı aynı adı taşıyan şişler ile servis yapıldığı için bu adı almıştır..

Dolayısıyla doğrusu Cağ kebabıdır.. 

Aslen Erzurum dolaylarında yapılsa da günümüzde güzel yurdumuzun bir çok yerinde yiyebilmekteyiz..

:) Tamam özüme dönüyorum, ağzımın salyalarını bir kenara alarak anlatmaya başlıyorum..

Cağ kebabı oğlak ya da kuzu etinden yapılan bir çeşit kebap.. 

Kullandıkları şişe bazı yörelerde Cağ adı, bazı yörelerde bico adı verilmiş ama genel olarak biz Cağ olarak biliyoruz..

Cağ kebabı ile tanışmam Kars'ın Sarıkamış ilçesinde olmuştu.. 

Orada yediğim Cağ'ın tadını anlatmam mümkün değil..

Sanırım sene 2004-2005'ti ve daha Cağ kebabı (özellikle) İzmir'de bu kadar popüler değildi..

Aslında yöresel bir yemeği yerinde yeme taraftarıyım ama insan her canı çektiğinde Erzurum ya da Kars'a gidemiyor..

O zaman ne yapıyoruz? 

En yakınımızdakilere bakıyoruz..

Mekanımız İzmir Kemalpaşa'da:

Erzurum Uzundere Cağ Döner

Yarı Açık adres :) Soğuk Pınar Mahallesi İnkilap Caddesi

Telefon: 05350377057 - 05350435019

Gitmeden önce mutlaka telefon açıp yeterli miktarda döner olup olmadığını sormanızı tavsiye ederim. 

Siz "dur" diyene kadar arka arkaya gelen şişteki etleri itina ile lavaşa alıyor bir miktar soğan ve domates ile dürüm haline getiriyor ve parmaklarınıza dikkat ederek yiyorsunuz..

Ben kızarmış olarak tercih ediyorum ama "etin tadı az pişmiş çıkar" diyenler için benden bir tüyo; siparişi verirken "tatavi" olsun derseniz sizinki az pişmiş gelir..

Ve fakat bazı yerlerde "tatari" olarak da kullanılıyor bu tabir.. İşi şansa bırakmak istemezseniz "abi benimki az pişmiş olsun" da diyebilirsiniz :)

.

.

Puanlamaya gelirsek..

Ben 10 üzerinden 8,5 veriyor ve başka Cağ kebabı mekanlarına kapılarımı açık bırakıyorum..

:)

Herkese afiyet olsun..