İyi Ki Saklamışlar VOL 5 - Ayılı Tabak

Geçenlerde annemden çocukluk tabağımı getirmesini rica ettim.. Sakladığını biliyordum çünkü ara ara gözüme ilişirdi.. Annem de hem kardeşiminkini hem benimkini getirmiş.. Aslında ikisi de birbirinin tıpatıp aynısı.. Ama fotoğraflarda göreceğiniz kardeşiminki.. Çünkü bir yerinde çatlağı var :) Diğeri, yani sağlam olan benimki.. Fotoğrafları çekerken fark etmemişim çatlağı, bir sonraki öğün de yeni fotoğraflar çekmeye üşendiğimden, size kardeşimin tabağıyla sesleniyorum..

 O kadar net hatırlıyorum ki bu tabaktan yemek yediğimiz günleri... 

 Aldığım her kaşık yemekle, tabaktaki ayıcıklardan bir tanesi daha ortaya çıkardı.. Ve bu benim çok hoşuma giderdi.. 

 Ben de bugün Cemik'in yemeklerini bu tabağa koydum.. Amann o yemesi yarım saat süren yemek on dakikada bitti.. Aklım nerdeymiş benim daha önce?

 Cemik hala daha yemeğini tam olarak kendisi yemiyor.. Hele evde değilsek yedirmek daha da zor oluyor.. Bu tabakla "Aa anne bak! Açındı. Ayu!" diye diye süpürdü yemeği..  Ara ara da sayıları okuyuverdi :)

Bana sadece, sonunu sıyırıp ağzına tıkmak kaldı.. :) Akşam da aynı performansla yeyince, yine ve yeniden, "iyi ki saklamışlar" dedim.. 

Yüreğimin Sesi

İçimde fırtınalar kopuyor.. Memleket olayları, bu olayları bire bir yaşayanlar, olaylara iştirak edemese de uykuları kaçanlar, hiçbir şeyden haberi olmayanlar, haberi olup rant uğruna olan biteni görmezden gelenler, ya da gerçekten kanmış insanlar, kanmaya dünden razı olanlar, "bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyenler"....

Haydaa, laf buraya nereden geldi.. Halbuki ben diyecektim ki; bütün bu olan biten olaylar yaşanırken elim blog yazmaya gitmiyor.. Blogumdaki direniş ister istemez sürüyor.. Bir ayı geçti, ne yazanların bloglarını takip ediyorum, ne de iki satır yazmaya hevesim var.. Hevesim yok ama galiba ihtiyacım var.. Zira koyduğum boykotlar yüzünden depresyona girmek üzereyim.. 

Televizyonda boykot var.. Ulusal, Halk ve +1 dışında hiç bir kanal izlenmiyor evde.. Gerçi artık +1 de listemizden çıktı.. 

Blogda boykot var.. Yazmıyorum (şu ana kadar), yazmadığım yetmiyormuş gibi bir de okumuyorum.. Bazı blogların aşırı vurdumduymaz hallerine dayanamıyorum.. 

Diğer sosyal paylaşım mecralarından da soyutladım kendimi.. Şimdilerde azar azar bir şeyler paylaşmaya başladım.. Yine de içim acıyor her paylaştığım fotoğrafta.. Evladını kaybeden analar geliyor gözümün önüne.. Yaralanan, gözünü kaybeden insanlar.. Sürekli bir burun sızısıyla yaşıyorum.. Göz yaşlarım her an akmaya hazır..

Yüreğimin sesi "laylayloma daha var" diyor..