Dino Ve Uyku Arkadaşı

Her bebeğin bir uyku arkadaşı olmalı..

Cemik ve Ece'nin de vardı.

Dı değil tabii.. Cemik'inki hala yatağının köşesinde duruyor.. Artık onunla uyumayı tercih etmiyor ama 4 senenin alışkanlığıyla her yatak toplamada yatağın üzerindeki yerini alıyor :)

.

Dino'nun da var tabi ki bir uyku arkadaşı.. 

Henüz alışma turlarındalar, zaten Dino da daha yeni yeni bir şeyler tutmaya başladı.

Biraz daha büyüdüğünde uyumadan önce uyku arkadaşına şarkılar söyleyecek, onunla sohbet ede ede uyuyacak :)

Ben eBay'de tesadüfen denk gelince çok beğenip almıştım. Markası Mamas&Papas diye bir marka. 

Burada da satışı var.. Ben çok beğenerek aldım, bakalım Dino da benim kadar sevecek mi?

Bu uyku oyuncağı hep Dino'nun yatağında.. Onunla oyun oynamayacak, sadece uyuyacak..

Böylece uyku arkadaşı yanına geldiğinde uyku saatinin geldiğini de anlayabilecek..

.

Aslında çocuklarımın uyku arkadaşlarını kendilerinin seçmelerini çok isterdim..

Ama henüz seçim yapacak kadar büyük olmadıkları için annelerinin zevkine güvenmek durumundalar :) 

.

Cemik doğmadan önce çok bakınmıştım internetten güzel bir uyku arkadaşı bulabilmek için ama o zamanlar daha Türkiye'de kolay bulunmuyordu.

Ben fellik fellik aranırken Kipa'yı Tesko'nun satın almasıyla F&F geldi ve ilk uyku oyuncağını orada buldum.. Çok da sempatik. 

Şimdilerde çeşit çeşit var.. İnsan seçmekte zorlanıyor :)

Dedim ya.. 

Çok isterdim çocuklarım uyku arkadaşlarını kendileri seçsin ama bir süre anne zevkine mahkumlar.. :))))

.

.

Herkese kesintisiz huphuzurlu uykular dileriz..

Bebeğim Nefes Alıyor mu?

Ben rahat bir anneyimdir.. 

Bırakırım çocuğum koşsun, tırmansın, hoplasın zıplasın.. Elbette önlem alırım ama ufak tefek düşüp kalkmasına da izin veririm, öğrensin nasıl düşülür, nasıl kalkılır..

Bebekliklerinde de rahattım çocuklarımın hep.. Gece kalkıp kalkıp nefeslerini kontrol etmezdim.. Hep Allah'a emanet eder, öyle gönlüm ferah girerdim yatağıma.. 

Yanlış anlaşılmasın öyle çok kaderci de değilimdir.. Alınması gereken bütün önlemleri alırım.. Yan yatırmaksa yan yatırmak, ince giydirmekse ince giydirmek, yatağında yastık bulundurmamak, odasının çok sıcak olmasına izin vermemek vs vs.. Eğer bir hastalık vesaire de yoksa, gece ben de onlarla birlikte bebek gibi uyurum.. Zaten odalarında telsiz de vardır, gık deseler duyarım..

Deniz için de rahat olmaya çalışıyorum.. Bebeklerin, annelerinin huzursuzluklarını nasıl hissedebildiklerini çok iyi biliyorum.. O yüzden huzurlu büyüsün istiyorum.. Kötüyü düşünmemeye çalışıyorum, kendimi rahatlatmaya uğraşıyorum..

Ama bir yere kadar oluyor..

Özellikle Dino ilk doğduğunda durup durup çocuğun nefesini kontrol ediyordum. Minik bebek tabii, özellikle ilk haftalarda sürekli uyuyordu. O kadar minik oluyorlar ki, nefes alış verişleri bile belli olmuyor.. Nefesleri duyulmuyor.. 

Gece yat kalk yat kalk, yatağın sesinden, benim dürtmelerimden doğal olarak çocuğun da uyku kalitesini düşürüyordum. Tabii dolayısıyla ben de her gecenin sabahında yorgunluktan gözleri morarmış uyanıyordum..

Sonra baktım bu iş böyle olmayacak, bebeklerin nefes hareketlerini monitör eden telsizlerden araştırmaya başladım..

Önceleri bulduklarım hep mandallı modellerdendi.

Bu küçük mandallı aparatı bebeğin bezine takıyorsunuz, eğer belli bir süre hareket hissedemezse alarm veriyor.

Ama benim istediğim tam olarak bu değildi. Bunu çok uzun süre kullanamazdım.. Dino 6-7 aylık olur olmaz onu üzerinden söker diye düşündüm hep.. Hele ki abisine çektiyse (Cemik erken hareketlenmişti) 5. ayı da yaza denk geleceği için İzmir hava şartlarında incecik bir askılı bodyle yatacağından uyumadan önce kesin söker atardı. 

Zaten rahat da edemezdi. Kendi kendilerine dönmeye başlar başlamaz -bilmem genetik midir, ben de yüzükoyun yatarım genelde- yüzükoyun uyumak isterse rahatsız eder çocuğu diye düşündüm..

Bana en az iki yaşına kadar kullanabileceği bir şey lazımdı.

Araştır araştır, tavsiye mailleri, forumlar, yabancı/yerli bloglar derken, çözüm Zehrum'dan geldi.

İngiltere'de en çok tavsiye edilen ve hatta devlet tarafından ailesinde ani bebek ölümü sendromu hikayesi olanlara verilen AngelCare'den bahsetti. Bahsetmekle de kalmadı, o gün aldı, bir haftaya elime ulaştırdı..

Çok hassas ince bir ped.. Bunu yatağın altına, ortalayarak koyuyorsunuz ve ondan sonra rahat bir nefes alıyorsunuz.

Ben küçük beşikte tamam da kendi yatağına geçtiğinde nasıl olacak, bu alet o kalın yatağın altından nasıl hissedecek nefes hareketini diye çok şüpheyle yaklaştım başta. Ama Zehrum almadan önce firmaya telefon edip onu da sordu, teyit ettirdi.

Gerçekten de Dino büyüyüp bizim odadaki beşiğe sığmaz olup kendi yatağına terfi edince de alet aynı randımanla çalışmaya devam etti. 2 yaşına kadar da devam edecek..

Aklımdaki başka bir soru da zırt pırt yanlış alarm verip bize kalp sektesi yaşattırıp yaşattırmayacağıydı..

Forumlarda ve yorumlarda en az yanlış alarmın bu markada olduğunu okuduk.

Gerçekten de öyle.. Şimdiye kadar sadece bir kere çok kısa süreli bir alarm durumu yaşadık.

Koşa koşa odaya gittiğimizde Dino da alarmın sesiyle biraz kıpırdanınca içimiz rahatladı.

Cihaz 15 saniye hareket hissetmeyince tek biplik bir ön alarm veriyor. Eğer beş saniye daha hareket hissedemezse hem anne hem çocuk ünitesinden alarm sesi yükselmeye başlıyor.

Böylece hem bebeği uyandırarak nefes alımına devam etmesini sağlıyor hem de anne babayı uyarmış oluyor.

Velhasıl kelam videoda gördüğünüz sağa sola sallanan sarkaç var ya; benim elim ayağım, huzurlu uykum, rahat nefesim oldu..

Bütün annelere ve bebeklerine huzurlu, deliksiz uykular olsun.. :)

NOT: Zehrummm seni çok seviyorum..

EMDR Tedavisi, Beyne Format Atmaca

Aylar önce instagram üzerinden EMDR tedavisinden bahsedeceğimi söylemiştim.. Biraz geç oldu ama bugüne kısmetmiş..

.

.

Ecey ördeğim gittikten sonra hayat bizim için çok zorlaştı..

Aslında bu anlatması uzun bir hikaye.. 

"Biz" diye başladım ama "kendi adıma" devan edeceğim anlatmaya..

Ölüm korkusu gibi bazı korkularımın tamamen yersiz olduğunu anladım. Hayat hırslarının gereksiz olduğunu, arkadaşlıkların, dostlukların, birlikte geçirilecek hoş zamanların ertelenmemesi gerektiğini öğrendim..

Yapardım çünkü eskiden.. Bir arkadaşım arayıp da "Hadi hafta sonu program yapalım" dediğinde çoğu zaman "başka bir zaman yapsak" diyerek ya da bir mazeret uydurarak ertelerdim..

Şimdilerde hep aynı söz var dilimde.. "Siz bana tarihi, yeri ve saati söyleyin, ben gelirim".

Ertelemiyorum artık..

.

Konuya çok alakasız bir yerden girdim.. Ama yazdıklarımı silme adetim olmadığı için aynen devam ediyorum :)

.

Ece'm gittikten sonra bir çok psikoloğa ve psikiatriste gittik..

Hepsinde de olaylar aynı şekilde gelişti.. Can'la birlikte gitmişsek eğer, bizi dinleyip acımızı paylaştılar. Ölüm acısının evrelerinden bahsedip, en zorunun ilk 6 ay olduğunu söylediler. Hayat dediler, zırt vırt ettiler.. Ve tabii ki görüşme sonunda "size sarılmak istiyorum" diyerek oldukça "öğterilmiş" olduğu belli bir hareketle vedalaştılar.. 

Kendini bilen, aklı başında, kendini yerden yere atmayan ya da başına gelenleri ağlayıp parçalanarak anlatmayan iki insan vardı karşılarında.. "Haftaya tekrar görüşelim" bile diyemediler.. 

Bizim de o kadar denemeden sonra psikolojik destekten umudumuz kırıldı.. Kendi kendimize ilaç olmaya çalıştık.. 

Ama bir süre sonra olayların üzerini örtmek ya da bahsetmemek olağanlığı geldi evimize.. Ece'nin adı geçmez oldu, geçecek gibi olsa gözler kaçırıldı.. 

Zaman ilaç olacağına azap verir oldu..

Yalnız kalındığında yaşanan ağlama krizleri arttı..

Bir süre böyle devam etti..

.

Bu arada birkaç ayrı kişiden EMDR ile ilgili mail almıştım ama açıkçası kibarca teşekkür edip, araştıracağımı söyleyerek üzerinde hiç durmamıştım.. Dedim ya, psikolojik tedaviye inancım yoktu artık.. Keşke o zaman onları dinleseymişim... 

Bir gün bir arkadaşım çok şiddetli bir şekilde kendi psikoloğunu tavsiye etti bana.. Söylediği bir tek cümleyle ikna oldum.. "O olaya eskisi gibi üzülemiyorum artık". "Tamam" dedim, "bir de bunu deneyelim, ne kaybederim ki?"

.

.

Bu arada ciddi bir karar alarak Dino'ma hamile kalmıştım..

Hamilelik de benim için çok zor geçiyordu..

Kendi içimde yaşadığım fırtınalar, üzüntüler, ağlama krizleri yüzünden bebeğim etkilenir mi diye düşünüyordum hep..

Doğacak bebeğimi benimseyememekten, sevememekten korkuyordum.. Çok korkuyordum hem de..

Delicesine bir hisle kızım olacağından emindim.. Ece geri gelecekti.. Hatta kendi kendime tekrar kızım olursa bütün acılarımın geçeceğine inanıyordum.. Erkek olacağını duyduğumda ilk iki gün hiç durmadan ağlamıştım.. Bencil işte insanoğlu, kızım olsun istemiştim ama olmamıştı.. İnsan üzülür mü kızmış erkekmiş? Hepimizin ağzında hep aynı dua yok mu? "Sağlıklı olsun, uzun ömürlü olsun yeter!" Sonra bu üzüntüm geçti ama bir daha kızım olamayacağı gerçeğinin burukluğu içinde kalmıştı..

.

Gülgün Sharafat'ın ofisine geldiğimde pek umutlu değildim.. Yine aynı şey olacak, ben ruhsuz ruhsuz olan biteni anlatacağım, o da acımı paylaşacak, başka da bir şey olmayacak diye düşünüyordum..

Hiç öyle olmadı..

İlk defa ağlaya ağlaya anlattım.. Bunu da söyledim ona.. "Sevindim" dedi.. Samimiydi.. Çok sıcak bir kadındı.

Sonra "ben ne yapıyorum ondan bahsedeyim sana" dedi, diğerlerinden farklı olarak..

Eline kalem kağıdı alıp EMDR'dan bahsetmeye başladı..

Beynimizin nasıl çalıştığını anlattı..

Travmaların ne şekilde yer ettiğinden, bilimsel olarak bunun tedavi edilebileceğinden bahsetti..

"Bana öyle aylarca, yıllarca gelmene gerek yok. 7-8 görüşme sana yetecektir, onun dışında sen ihtiyaç hissettiğin zaman görüşebiliriz" dedi..

Her buluşmamızı iple çektim çünkü her birinden biraz daha hafiflemiş çıkıyordum..

Gülgün Hanım sadece işin bilimsel kısmında değildi tabi ki.. Pozitif psikolojiyi, tarihi, hatta coğrafyayı, edebiyatı, farklı dini inançları, felsefeyi, kendi anılarını, hatta fıkraları da kattı görüşmelerimize.. Dolu bir insan.. Ayrıca İzmir'de ölüm üzerine çalışmış birkaç kişiden biri.

Bu yazıda görseller dışında webden araştırılmış hiçbir şey yok.. Yani burada ben EMDR'ı kendi bakış açımdan anlatıyorum.. Ama ilginizi çekerse şayet lütfen araştırın, konuyla ilgili çok detaylı bilgi var internette.

.

EMDR benim için kabaca "beyne format atma". 

Elbette ki kimse sizin hatıralarınızı silmiyor.. Silemiyor..

Ama yaşanan travmanın eskisi kadar canınızı yakmasını engelliyor..

Sadece travma da değil, bir çok insanın yükseklik, uçak, böcek korkusu gibi fobilerinden kurtulduklarını okudum. 

.

Aslında yorucu bir tedavi.

Çünkü doktor sizi travmayı yaşadığınız güne geri götürüyor, o anı zihninizde tekrar tekrar yaşamanızı sağlıyor.. Hatta bu yüzden hamilelikte uygulanması pek tavsiye edilmiyor. Ama benim durumum biraz istisnaiydi.. Zaten her gün o acıyı günde defalarca yaşadığım için bu tedavi hamileliğimin kalanında daha huzurlu olmamı sağladı.

Size yaşadığınız olayı tekrar yaşatırken aynı anda böyle bir aletle mono olarak "bip bip" sesleri dinletiyorlar.. Yani bi bir kulağınızda, bi diğer kulağınızda bip sesini duyuyorsunuz..

Aynı zamanda göz hareketlerinin de beyinde etkisi olduğu için, zaman zaman gözlerinizle parmaklarını takip etmenizi istiyorlar..

Gülgün Hanım vücudun belli noktalarına hafif darbelerle vurarak ve sürekli bana tekrar ettirdiği bazı cümlelerle tedaviyi destekliyordu.. Onları açıklamamı beklemeyin :) ben de tam anlayamadım. 

.

Can ilk başlarda gitmek istememişti ama bendeki iyileşmeyi görünce o da gitti ve ona da çok iyi geldi..

.

Bana iyi geldiğinin kendim için en büyük kanıtlarından biri, bir seansta "Bir gün aynı hastaneye gitmem gerekecek, en son oraya kucağımda kızımla gitmiştim, muhtemelen çok kötü hissedeceğim, çok korkuyorum" dediğimde bu korkunun üzerine çalışıp, gerçekten de NST çektirmek için birkaç gün sonra hastaneye gittiğimde kendimi hiç de kötü hissetmeyişim olmuştu.. Can ise bir süre ağlamaktan hastaneye bile girememişti..

.

Uzun lafın kısası bu EMDR denen nane, her neyse bize çok iyi geldi..

Korkularımızı, acımızı azalttı. 

Üzüntü bitmiyor elbette ama eskiden kızım aklıma geldiğinde hissettiğim etlerimi koparıyorlarmış hissini o günden beri bir daha hiç hissetmedim..

Gerçekten de acının şeklini değiştirdi..

Bunu zaman yapmadı çünkü bu bahsettiğim iyileşme sadece birkaç haftada gerçekleşti..

.

Arta kalan acıya yapacak bir şey yok.. Sanmıyorum da, belki onun ilacı da zaman olur..

Özlemse asla bitmez!

.

.

Sepet Sepet Yumurta, Dino Bizi Unutma...

Dino çoktaaann gezmelere başladı biliyorsunuz..

İlk ziyaretini de adaşı Deno Teyzesine yaptı.

.

Herhalde çoğumuzda vardır bu adet..

Evine bir bebek ilk kez geliyorsa yumurta hazırlanır verilir.. Yanına da un, pamuk, şeker gibi şeyler eklenir. Her birinin bir anlamı vardır..

.

Biz de ilk Deno'ma gittiğimiz için ilk yumurta sepetimizi ondan aldık..

Üstelik ziyaretimiz sürpriz bir ziyaret olmasına rağmen, öyle bir sepetle döndük ki eve inanılmaz..

.

İçerisinde yok yok..

İlk senesinde belirli aylarda çekildiği fotoğraflarını koymamız için bir çerçeve, düşen göbeğini koymak için bir küçük kutu, 2 çocuğu olsun diye 2 yumurta, tabak, bardak, yumurtalıktan oluşan ilk yemek yakımı, yaşlansın, ak sakallı olsun diye pamuk,  tatlı dilli olsun, hayatı şeker gibi olsun diye çeşit çeşit şekerler, saçlarına aklar yağsın diye un.. Hoşluk olsun diye çiçek.. Deno bir de kendi inancına göre hem yabancı hem de Türk parası koydu sepetine. Para sıkıntısı çekmesin, yurtdışı seyahatlerine de çıksınmış diye.. Ve bir de en güzeli, büyüdüğünde okuyabilsin diye bir mektup..

.

Ne güzel adetlerimiz var..

Güzel dileklerimizi, dualarımızı dile getirmenin ne güzel yolları var..

.

Kim bilir daha ne adetler vardır eve gelen bebekler için..

Var mı sizin farklı bir adetiniz?

23 Nisan'ımız Kutlu Olsun

Daha iki güne kadar niyetim çocuklarla Kordon'da cıvıl cıvıl şenliklerin tadını çıkarmaktı, onlarla birlikte çocuk olmaya çalışmaktı ama hastalıklar izin vermedi..

Seneye inşallah.. Hem Dino da azcık meydana çıkmış olur..

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız kutlu olsun..

Dino The Superman

Ta daaamm!!

İşte Dino'mun dünyaya gözlerini açtığı o gün..

12 Şubat 2015

.

Üç doğumum da sezaryen olmasına rağmen, ilk defa planlı, randevulu bir doğum yaptım..

Cemik'te normal doğum bekliyorduk, doğmamakta ısrar ettiği için kendisi, son NST çekiminde kalp ritminin bozulduğunu görünce apar topar sezaryene alınmıştım..

Ecey ördeğim erken doğarak, bu hayattaki görevini biran önce yerine getirmek istediğinden belki de acele etmiş, belirlediğimiz tarihten bir hafta kadar erken gelmişti.

Dino'msa bizi şaşırtarak doktorun bize verdiği tarihte geldi..

12 Subat 2015'de..

.

Ne zormuş ne zaman doğuracağını bilmek..

Zaten var olan heyecan tavan yapıyor..

Tabii ki son gece uyuyamadım..

Heyecanımı bir türlü bastıramadım.. Sabaha kadar kanal kanal gezip izleyecek bir şeyler bulmaya çalıştım.. Sabahı zor ettim..

Sabahın bir kör vakti hastaneye gidip "Biz doğuma geldik" dememizle, kendimi ameliyathanede bulmam bir oldu..

Bu sefer yanımda bir de çok yakın arkadaşım vardı.. Serpil'im..

Ameliyathane kapısındaysa en sevdiklerim..

Olduğum yerden gözümün yetişemediklerini gördü, gördüğü yetmedi, ölümsüzleştirdi Serpil..

İnanılmaz kıymetli bir hediye verdi bana..

Dino'm doğana kadar içimde hep bir soru vardı.. Ecey'imin yerine koyar mıyım diye.. Ya da Ecey ördeğim bana geri döner mi diye.. 

Deniz doğup da bana yaklaştırdıklarında, yüzünü yüzüme değdirdiklerinde bütün sorular silindi zihnimden.. İçimi tarifsiz bir huzur ve sevgi doldurdu..

İyi ki geldi.

.

Tekrar şanlı hissettim kendimi..

Cemik ikinci kere abi oldu, kızım da abla..

Ben bir kere daha anne oldum.. Belki de daha çok anne oldum..

.

.

Şimdi Maşallahları duyalım teyzeleri, amcaları..

:)

Koskoca Bir Sene..

Bugün aymadı bana.. Aymış gibi yapıyorum.

Nasıl unuturum?

Rahmime düştüğünü öğrendiğimiz ilk andan, seni yalnız bırakıp gittiğimiz son ana kadar olanları nasıl unuturum? 

Verdiğin mutlulukları.. Yaşadığım acıları..

.

.

Sensiz geçen koskoca bir sene..

.

.

Bugün aydın değil bana annecim.. 

Mış gibi yapıyorum...

Çok özlüyorum.. Çok seviyorum..

Deniz geldi

Bu sefer bi başka..

Bu sefer çok yalnız kalasım var.. Biraz da anlatasım..

Ama ne yorum duyasım var ne de tavsiye..

.

Deniz doğdu..

Hamileliğim sıkıntılı geçti.. Keyifli değildi.. Muhtemelen sıkıntıdan, kasılmalar yirmili haftaların başında başladı.. Yürüyemedim.. Rahat hareket edemedim. Hamileliğin sonuna kadar iğneler, ilaçlarla geçti.. Kritik haftayı atlatana kadar hep bir yürek çarpıntısı.. Ama sonuna kadar bekledi Demiz doğmak için..

EMDR tedavisinden bahsedeceğim demiştim, edemedim, ama çok işe yaradı. İşinin ehli bir psikologla gerçekten çok iyi geliyor, travmaları, korkuları olanlara tavsiye ederim..

.

Deniz 12.02.2015 tarihinde geldi dünyaya.. İlk defa randevulu bir doğum yaptım, son gece hiç uyuyamadım, nefes alamadım.. 

Doğuma girerken de çok gergindim.. Ama iyi geçti her şey, sağ salim kavuştuk oğlumla..

.

Hep Ece geri gelir mi diye düşünüyordum, doğar doğmaz anlarım diyordum.. Gelmedi.. Deniz, Ece değil.. Bambaşka bir bebek.. Farklı.. Daha göremiyor bile ama bakışları farklı, memesini emişi farklı, kokusu farklı, hissettirdikleri farklı..

.

Bu sefer annelik zor.. Hem de çok zor.. 

Korkular farklı.. "Hasta olur mu?" dan öte.. 

Beynimden kovamadığım kadar yoğun..

Her an, son anmış gibi hasretli.. Sanki kokusunu son kez içime çekiyormuşum gibi..

Kimselere veresim yok.. 

"Doğru düzgün göremedik, kucağımıza bile alamadık" serzenişleri... 

.

Cemik kapıda zıplayarak karşıladı kardeşini.. Sonra görünce hayal kırıklığına uğradı. 

"Kucağına almak ister misin?" dedim, istemedi. 

Sonra sonra biraz alıştıktan sonra, yanıma gelip "Şimdi bu Ece mi?" diye sordu..

"Değil annecim, bu başka kardeş." dedim.

Tamam dedi ama yetmedi.. Önce "Ece geri gelsin" dedi, sonra "bu kardeşimin adı Ece olsun" dedi,

"Bu kardeşim gidince, Ece geri gelecek mi?" diye sordu..

.

Kalbim paramparça..

Acılar tazelendi.. Belki de 1 sene olmak üzere, ondandır.. 

.

"Deniz gitmeyecek annecim" dedim.. 

.

Pedagog tekrar kaybetme korkusu yaşıyor, ona Deniz'in gitmeyeceğini söyleyebilirsiniz, biraz zamana ihtiyacı var dedi.. 

Ama genel olarak Deniz'e karşı iyi.. Uzun süre uyuduğunda "hadi kardeşimi uyandıralım" diyor, "anne öpeyim kardeşimi", "kucağıma alabilir miyim?" diyor.. 

Kardeşiyle ilgili yardım istediğimde koşa koşa yapıyor.. Kirli çamaşır sepetini banyoya kadar o taşıyor, makineyi çalıştırıyor, giysi istediğimde getiriyor, kirli bezlerini çöpe atıyor, -henüz düşmedi- göbeğine bakmak istiyor. Ağladığı zaman "anne kardeşimi koru!" diyor.. Ona müzik açıyor.

Deniz uyurken henüz sesinin ayarını bilemiyor ama zaten Deniz de şimdilik gürültüye uyanmıyor..

Seviyor kardeşini..

Tabii ki kıskanmıyor.. "Anne gel, kardeşimin sana ihtiyacı var" diyor..

.

Yalnızken zaman çok güzel geçiyor.. İkisi de beni üzmüyor.. 

.

Ama...

Deniz'in beşiğine her yaklaşışımda yüreğim ağzıma geliyor.. 

Gözümü bi yumsam, seneler geçmiş olsa istiyorum..

Genelde "ya bir daha olursa" korkusu var kalbimde, arada bir de "olmayacak" duygusu..

.

Hadi zaman.. 

Koş...

Geç...

Git...