Çocuklar büyüdükçe oyalaması ve zapt etmesi zor hatta imkansız oluyor diyorlar.. Ay hele "o bi yürümeye başlasın da sen o zaman göreceksin" diyenlere ne kadar sinirlendiğimi anlatamam..
Cemik artık çok rahat yürüyor ve ben kocaman bir oh çektim.. Çünkü eskiden bir yere gittiğimizde -sokak ya da dükkan gibi- oyalaması zor oluyordu.. Kucakta ya da bebek arabasında durmak istemiyordu.. Emeklemek ya da tutuna tutuna gezmek istiyordu. Ama tutunacak yer kalmadığında kendini yere atıp emeklemek istiyordu.. Ev ortamında tamam da dışarıda, hele de çamurlu sokaklarda pek olacak iş değil.. İzin vermeyince de kızıyordu..
Ama artık rahatım çünkü çocuğun canı sıkıldığında rahat rahat bırakabiliyorum gezinsin diye.. "Hayır"ı da çok güzel öğrendiği için önüne gelen objeye saldırmıyor.. Bahçeye çıktığımızda da nemli toprakta emekleyeceğine yürüyor.. Yani bu yürüme işi hiç de söylendiği gibi anneye "eziyet" bir iş değil..
Oyalaması zor oluyor meselesine gelince..
Geçenlerde bir markete gittiğimde boya kitabı hediye etmişlerdi.. Ben de Cemik'in eline boya kalemlerini ve defteri tutuşturdum.. Beceremediği haliyle dakikalarca oynadı. Biraz daha el becerisi geliştiğinde saatlerce resim yapacak.. Çok daha uzun süre oyalanacak..
.
Buyrun Cemik ve ilk boya deneyimi...
Bu arada videoda kendi kendime konuşuyormuşum gibi olmuş ama aslında İngiltere'deki SarıCadı'mla görüntülü konuşuyorduk :)
Videonun tarihi: 15.03.2012
Cemik 13 aylık
"Çocuk bakmak çok zor.. Tek başına çocuk bakmak imkansız.. Aylaklanan çocuk bakmak ölüm gibi" laflarını eden annelerin anneliğin daha fazla takdir edilmesi için abarttıklarını düşünüyorum.. Evet kolay değil ama abartıldığı kadar zor hiç değil..
Ayrıca çocuk büyüdükçe paylaştıklarımız çok daha fazla oluyor.. Yakınmak yerine çocuklarımıza vakit ayırıp tadını çıkarmamız lazım.. ^_^
Aha ne güzel dedin.
YanıtlaSilne zamandır düşünüyorum da kelimelere dökemiyorum.
tam olarak anneliğinin takdir edilmesi için cidden bazı insanlar çok abartıyor.
O aynı insanlar işte mesela iş hayatında da bir fotokopi çekip saatlerce lafını edip çok iş yapmış psikolojisine girerler.
neyse ben bu çocuk büyütme işinde bu yeme,içme,uyuma olaylarından çok terbiye konusunda endişeliyim.
sen bu hayır mevzusunu nasıl hallettin acaba?
kimi çocuklar 3 yaşında, 5 yaşında bile hayırdan anlamıyor.
Çok büyümesini beklemeden "hayır" a alıştırmak lazım.. Ama gerçekten sadece yapmaması gereken şeyler için kullanmak gerekiyor.. Geçici olarak izin vermek istemediğin şey için "olmaz" diyebilirsin mesela.. Örneğin TV ye yaklaşıyorsa "hayır" ama normalde oynattığın bir oyuncağı o sırada oynatmak istemiyorsan "olmaz" diyebilirsin.. Hayırı daha sert tonlayıp olmazı daha yumuşak söyleyebilirsin.. Ne kadar küçük alışırsa o kadar rahat.. 6-7 aylıkken çook rahat anlıyorlar.. Sonrası da başladığı gibi devam ediyor.. Ama tabi her çocuk farklı, onun dilinden en iyi sen anlarsın :)
SilVarya seninle düşücelerimiz aynı wallahi bak. Yazılarını okuyunca oh be benim gibi düşünen biri daha var diyorum her seferinde.
YanıtlaSilBenim ufaklık daha küçük ama ben de disiplinli ama sevgiyle yetiştirmek istiyorum. Çocuk yaramazlık da yapsın ama annesi-babası dur-sus-tamam deyince anlamalı.
''Şimdi rahatsın hele bi ayaklansın sen ozaman görürsün'' nidalarına tilt oluyorum zaten. Şuan tamamen bana bağımlı emekleyemiyor, doğru düzgün oyun oynayamıyor yani.
Şimdi bu lafları bol keseden atıyorum, umarım istediğim bir şekilde yetiştirebilirim evladımı :))
Ha bir de babanın tutumu da önemli. Türk erkekleri çocuklarıyla hiiiç ilgilenmiyor bu sefer kadın da tükeniyor tabi, ne uyku saati ne kırdığı döktüğü eşyalar kimse gıkını çıkarmıyor. Arada bir yapma yavruum diye söylüyor ama çocuk böyle anne-babayı takmaz ki.
Çocuğun hiçbir suçu yok bence, o bir hamur gibi, ona o şekli verecek olan da ebeveynleri..
çenem düştü yahu :D
Aynen dediğin gibi.. :)
SilAyrıca en iyi şekilde yetiştireceğiz inşallah hepimiz çocuklarımızı.. En azından boş vermiş, saldım çayıra mevlam kayıra zihniyetinde aileler değiliz. Benim dükkana öyle müşteriler geliyor ki inanamazsın.. Çocuk davullara, darbukalara vuruyor.. Gitarların tellerini çekiştiriyor bi "dur" diyen yok.. Aklım almıyor vallahi.. Biz onlar gibi olamayız bence..
Çocuk bakmayı çok büyüten insanlara bakarsan genelde çocukla hiç bir şey yapmadıklarını görürsün. Etrafımda örnek çok!
YanıtlaSilÖzgür çocuk, kuralsız çocuk ayrımını bilmeden çocuk büyütenler onlar.
Bir de apar topar "a şekerim bir kadının çalışması lazım" deyip evdeki çocuktan kurtulayım diye kendini iş yerine atanlar var. (çalışmak zorunda olanlar üzerlerine alınmasın lütfen)
Ama tüm bunlar günümüzde moda oldu. Annemlerin dönemine bakıyorum, hiç mi işleri yoktu, yığınla! Üstelik otomatik makinelerin olmadığı dönem. Evde çocuk bak, yemek, çamaşır, ütü vs. Öyle bakıcı tutayım, temizlikçi tutayım gibi bir lüks yok o zamanlar...
Şimdi daha hamileyken bakıcı ayarlıyorlar. Tek başına bakmak çok zor deyip baştan pes ederek...
Haklısın ama ben de apar topar işe dönenlerdenim (1 yaşını doldurduktan sonra) ama tabi ki çocuktan kurtulmak ya da çocuk bakmak zor geldiği için değil.. Kendimi bildim bileli çalıştığım için evde oturamadım daha fazla.. Tabii kendi işim olduğu için biraz da işin başına tekrar geçmem gerektiğinden.. Yine de şart değildi ama ben hem oğluma hem bana iyi geldiğini düşünüyorum.. Kendi işim olduğundan eve erken dönmek gibi ya da haftada bir gün kendime off vermek gibi de bi avantajım var..
SilTabi işin maddi boyutu da var.. Eskiden sadece eşin çalışması yetiyormuş ama bugün çocuğunu iyi okutabilmek ve belli bi standardı koruyabilmek için iki tarafın da çalışması gerekiyor çoğu zaman.. Aslına bakarsan ben kadınların çalışması gerektiğini de düşünüyorum.. Hem aileye katkısı olması açısından hem de maddi özgürlüğü olması açısından.. Çocuğumu ihmal etmediğim için benim içim rahat ama (bunu çocuktan kurtulmak için yapanlar açısından söylemiyorum da) işe dönmeye can atanları kınayamam çünkü bu da yapı meselesi.. Kimisi çalışmadan yaşayamaz.. Ve evet.. Çocuk bakmak zor bir iş olmadığından insanı yeteri kadar yorup oyalamıyor.. Ben yorgunluğu bile özlemiştim işe başladığımda.. :) Biz de böyleyiz napalım..