Etti eksi 20...

Cemik havale geçirdiğinde tam 17 aylıktı.. O zaman Ecey'e hamileyim.. Yaşadığım korkuyu, üzüntüyü, şoku anlatmıştım o zaman.. Ve demiştim ki "havalenin ne olduğunu bilmiyordum, bilseydim daha az panik olabilirdim".. 

Haklıymışım.. Panik daha az oluyormuş -hiç olmuyormuş demiyorum- ama korkuda bir değişiklik olmuyormuş..

Ecey de tam 17 aylıktı...

.

.

Cemik'in okulu sömestr tatili yapmadı.. Ama Cemik bir haftadır evde çünkü hasta, tam bir hafta önce, ayın 25inde ateşlendi.. Ateşi üç gün boyunca 39-40 civarında dolaştı.. Doktor antibiyotik verdi.. Toparladı.. O hafta Salı günü Ecey de hafif hafif öksürmeye başladı.. Doktoru aradım "galiba Cem'den bulaştı, aynı öksürük şurubundan vereyim mi?" diye sordum, "ver" dedi.. Ona da şuruba başladık..

Çarşamba günü bakıcı izinli olduğu için evdeydim.. Çocuklarla kudurduk, oynadık.. Hatta instagram arkadaşlarım bilirler, bir sürü de video ve fotoğraf paylaştım.. Her şey yolundaydı.. İkisi de yemeklerini yedi, öğlen uykularını uyudu.. Ben de evdeki işleri hallettim..

Akşam oldu bakıcımızla Can eve geldiler.. Yemek yedik, biraz çocuklarla oynadık. Saat 19:30'da bakıcı Ecey'de bir sıcaklık hissetmiş, ateşini ölçtü.. Koltuk altından 37,3. "Tamam" dedim kendi kendime, "aynı abisinin hastalığı". Hemen ateş düşürücü şurup verdim.. İnce bir pijama giydirdim, boğazını yumuşatması için sütünü ballı hazırladım.. Yatırmadan bir daha ölçtüm ateşini "38,1"di.. Eh ilacı da daha yeni verdiğim için anca etki eder diye düşündüm.. Zaten uykusu da iyice gelmişti.. "Yatırayım, gelir gider bakarım  ateşine" dedim.. 

Işığı kapattım, uyku müziğini açtım, kucağıma aldım, biberonunu verdim, içmeye başladı.. 

10 saniye geçmemiştir birden sütünü bana uzattı, oturmak istedi.. Sonra birden durgunlaştı, bir acayipleşti..

Ters giden bir şeyler olduğunu anladım.. "Ece ne oldu" dedim.. Bi baktım çocuğun gözler yukarıya doğru kaydı, kitlendi.. Bu sefer anladım havale geçirdiğini... Anladım ama çok korktum..

Hemen odadan çıkıp Can'a seslendim... Aslında seslenmedim. Bağırdım.. "Çabuk gel Ece iyi değil" dedim.. O da ilk önce anlayamadı, "iyi ya, yok bişeyi" derken çocuk iyice gitti.. Bu anlattıklarım saniyeler içinde oluyor..

Sonra evde bir panik başladı. "Çabuk duşa sokun" diye bağırdım.. Can'la bakıcı çığlık çığlığa çocuğu duşa soktular.. Ben dışarıya fırladım.. Yan komşumuz doktor eczacı.."Seda Abla" diye bağırdım.. Baktım arabaları yok, tekrar eve koştum.. Ve bir anda aklıma Diazem geldi.. Cemik havale geçirdiği zaman doktorumuz evde bulunsun diye bize aldırtmıştı.. Hemen alıp onu yaptım, sonra da çocuğu kapıp dışarıya çıktım.. Can'a "telefonu al, çantamı al kimlik orda" dediğimi hatırlıyorum.. Hemen arabaya bindik, dörtlüleri yakıp, kornaya basa basa çıktık siteden.. Seferihisar devlet hastanesi çok yakın bize.. 12 km gibi birşey.. Yolun yarısına kadar Allah'a nasıl dua ettiğimi, Ece'ye "nolur kendine gel diye nasıl yalvardığımı" bilmiyorum.. Can da bir yandan "bir şey yap, uyandır, hadii hadiii" diye bağırıyordu.. O benden daha kötü durumdaydı.. Çünkü ilk defa yaşıyordu bunu.. Sonra aynı Cem'de olduğu gibi Ece de uykuya daldı.. Ben daha sakindim artık, "Tamam Can daha sakin git, iyi şimdi, uyudu" dedim.. "Uyandır, uyumasın" diye bağırıyordu Can.. Ama Cem havale geçirdiğinde bir çok yerde nöbet sonrasında çocuk uyur diye okumuştum.. Normaldi uyuması.. 

Hastaneye geldik, acile girdim bebek havale geçirdi dedim.. Doktor peş peşe sormaya başladı.. "Adı ne? Kaç kilo? İlk defa mı havale geçiriyor?" Hepsine cevap verdim. Havale sırasında duşa soktuk ve Diazem vardı evde, onu yaptık dedim. Adam şaşırdı.. "Sağlıkçı mısınız siz?" dedi... "Hayır, oğlum da geçirmişti havale, o yüzden tedbir için bulunduruyorduk" dedim.. 

Arabayı park edince Can geldi.. Onu öyle hiç görmemiştim.. Perişandı.. Gözleri kan çanağı gibi olmuş, yalın ayak, çorap bile yok ayağında, üstünde ıslak bir tshirt.. 

Ben.. Ayağımda pembe ev terliklerim, bir tayt, askılı bir atlet ve sırılsıklam bir tshirt.. 

Hava soğuk ama üşümek mümkün değil... 

Acildeki doktor "9 Eylül'e sevk edelim" dedi.. Can'a dedim "sen eve gidiver, Ece'ye çanta, bana kuru kıyafet, benim çantamı ve telefonumu al, oradan direk hastaneye gelirsin". Ece'nin de daha iyi olduğunu görünce biraz daha rahatlayıp eve gitti.. 

Bütün bu olanlar sırasında Cem neredeydi? Ne yaptı? Ben Cem'i görmedim.. Ece'ye duş aldırırken o da banyoda dehşet içinde olanları izliyormuş.. Babası eve gelince hemen Ece'yi sormuş.. "Ece çok hasta oldu, iyileştirip geleceğiz, sen ablanı üzme, hemen uyu" demiş.. O da "tamam babacım" demiş.. 

Bu arada biz de gelen ambulansla 9 Eylül Çocuk Acile gittik.. Hastaneden Ece'yi sarmamız için bir çarşaf verdiler..Çocuk çırılçıplaktı. Ambulanstaki doktorlar çok iyiydiler.. Çok anlayışlıydılar.. Beni sedyeye oturtup Ece'yi kucağıma verdiler, öyle bağladılar.. Tshirtümü de çıkardım bu arada çünkü sırılsıklamdı.. 

Yolda bir ton soru sordum.. 38 dereceyle havale geçirir mi çocuk? Kafamda dönüp dolaşan tek soru buydu..

Havale geçireceğini öngörmek mümkün mü? Havale sırasında ne yapılabilir? 

Gece hastanede kaldık.. İki kere daha damar yolu açıldı.. Birinde hareket ettirdiği için iğne damardan çıkmış, ilaç deri altına gitmiş, çocuğun kolu şişti.. Neyse ki çabuk fark ettik, çok sorun olmadı.. Serumla beraber hastalığın tedavisi için de antibiyotiğe başlandı..

Ertsi gün öğlene doğru eve döndük..  Cemik kardeşini görünce "hoşgeldin Ece, seni çok seviyorum Ece" deyip sarıldı, öptü.. Kıyamam...

Eve gelip yatağa yatabildiğimde tam 29 saattir ayaktaydım.. 12,5 kiloluk ördeğimi sallamaktan, koridorda dolaştırmaktan kollarım et kesmiş...Çocuklarla beraber ben de 3 saat uyudum..

9 Eylül'ün çocuk acili kelimenin tam anlamıyla muhteşem.. Pırıl pırıl.. Ben hayatımda bu kadar temiz tuvalet görmedim mesela.. Doktorlar anlayışlı, sabırlı.. Hemşireler ilgili, sevecen.. 

Bu arada kafamdaki soruların tamamına da cevap buldum.. Çocuğun havale geçireceğini öngörmek mümküm değil.. Havalenin direkt ateşle alakası yok.. Yani ateşle alakası var ama bu demek değil ki siz 40 dereceyi ölçünce olacak.. Ben 38,1 gördüm ve çocuk havale geçirdi diye düşünüyordum.. Ama aslında öyle değil.. Muhtemelen Ece'nin ateşi çok daha yüksekti havale sırasında.. Zaten havale de ateşin pik yapıp aniden yükselmesiyle oluyormuş.. Tabii bu anlattıklarım hafif havaleler için geçerli.. Allah korusun, epilepsi, sara ya da MS hastalarında herşey çok daha farklı oluyormuş..

Havale sırasında aldırılan yanlış duş çocuğa zarar verebilirmiş.. Yani bilinç yerinde olmadığı için su çocuğun ciğerine kaçabilirmiş. Havale sırasında yapılan Diazem havalenin şiddetini ve süresini iyi yönde etkilermiş ama direk olarak havaleyi sonlandırmazmış. Yapılabilecek en iyi şey, bebeği yan yatırıp, kafasını çarpmamasını sağlamak ve beklemekmiş.. Ama bence böyle bir durumda sakince beklemek imkansız.. Yan yatırmak dilin boğaza kaçmasını engellemek açısından önemliymiş.. Havale geçince hastaneye gidilmeliymiş. 

Gelelim bu deneyimimin tavsiyesine: Havale çocuklarda 5 yaşına kadar ihtimaller dahilinde.. Ama yüzde 90 aileden gelen bir şeymiş.. İki taraftan birinin geçmişinde havale varsa çok daha dikkatli olun, ama psikopat da olmayın.. Bu işin kaçarı yok.. Olacaksa oluyor..

Bu arada sigarayı bıraktık.. 1 Ocak'tan beri içmiyoruz. Yeni yılla beraber bize zarar veren her şeyden kurtulmaya karar verdik.. Fazla kilolardan kurtulduk, sigaradan kurtulduk.. 

Bu sıkıntı ve üzüntüde bile canımız sigara istemedi.. Nikotin sakızı yeterli geldi. Ama şu da bir gerçek ki yaşanan üzüntü senelerdir içtiğimiz sigaradan çok daha fazla zarar verdi bize.. Midem kasıldı, kanım çekildi, zamansız adet gördüm.. Bütün dengem bozuldu.. Ömrümün kısaldığını hissettim...

Cem havale geçirdiğinde bi 10 sene gitmişti ömrümden.. Şimdi ettik eksi 20...

Allah kimseye böyle bir korku yaşatmasın.. Bizim için de bu son olsun..

Herkesin bebeği hep sağlıklı olsun..