Bir gün gelecek, hayat eskisi gibi devam edecek..

Bugün bir ay olmuş..
Bana sorsan 2 ay geçmiş gibi..
Sanki günler hızla geçiyormuş gibi hissediyorum ama aslında geçmiyor.. Sanki inadına geçmiyor...
Seneler uçsun gitsin istiyorum, ama gitmiyor..
Günler geçmek bilmiyor..
.
Her gün daha azalıyor acım sanki.. Hani şu yanan 40 mum var ya.. 31i söndü.. Ondan galiba.. Acı azalıyor ama özlem çığ gibi büyüyor.. İnsan kabulleniyor ama tekrar kavuşma, sarılma, öpme istediği her gün daha da çoğalıyor..
.
Hayat devam ediyor işte..  Bugün bir ay oldu..
Bugün kendi dükkanıma geldim.. Hala yüzümü yerden kaldıramıyorum yürürken.. Kimsenin yüzüne bakasım, kimseyle göz göze gelesim yok.. Biri bana dokunmuyorken iyiyim, biri bana dokundu mu gözyaşlarım akıp gidiyor.. "Dokunsan ağlayacak haldeyim" yani..
Buradaki insanlar.. Hepsi Ece'yi biliyorlar.. Ece buraya geldiğinde bütün dükkanlara girip çıkıyordu.. Şalları dağıtıyor, yüzükleri parmaklarına takıyordu..
"Havalar iyice düzelsin de getireyim" diyordum kendi kendime.. Hayal olarak kaldı.. Ertelenen her şey bir gün hayal olarak kalabilir..
.
Dün Ildırı yolundaki gölete gittik Doorstepping'ler sayesinde.. Ördekler vardı gölette.. Ekmek attık onlara.. Ördeklere...
Evde kalmak iyi gelmiyor.. O yüzden durmuyoruz evde.. Ama bir gün gelecek o da olacak.. Evde kalmak, eskisi gibi; dinlenmek, huzur bulmak anlamına da gelecek. O da olacak..
.
Hayat devam ediyor.. Şu an canım istemiyor ama bir gün gelecek yine müşterilerle uzun uzun sohbet edip elimdeki enstrümanı satabilmek için çalacağım.. Şu an içimden gelmiyor mesela ama bir şeyler yapıp yine bu blogda paylaşacağım.. Şimdi içimden gelmiyor ama belki bir gün yine oje süreceğim ya da güzel bir makyaj yapacağım.. Şimdi içimden gelmiyor ama muhtemelen yine bir gün eğlenmek için dışarı çıkacağım, kafamı dağıtmak için değil.. Bir gün yine tat alarak yemek yiyeceğim ya da bir gün bir yemeği gerçekten canım çekecek..
Bilmiyorum bir gün tekrar şarkı söyleyerek ev işi yapabilecek miyim? Ya da bir şarkıyı söylerken ağlamadan durabilecek miyim? "Akşam olsa da eve gitsek, bahçede bir keyif yapsak" diyebilecek miyim? Apar topar yemek yedikten sonra heyecanla kocamla playstation başına oturabilecek miyim? Yurt dışı, yurt içi gezilerini hevesle planlayabilecek miyim? Denizde yüzerken serinleyebilecek miyim? Bir daha gerçekten canım acıyacak mı? "Bugün çok eğlendim" diyebilecek miyim? Ya da "bir günü" iple çekebilecek miyim? Whatsapp'tan yolladığım gülen yüzleri hissederek yollayabilecek miyim? Aynaya bakıp kendimi güzel bulabilecek miyim? Ya da aynaya her baktığımda Ece'yi görmemeyi becerebilecek miyim? Muhtemelen bir gün olacak.. Çünkü hayat devam ediyor..
.
İlk günkü gibi değilim.. Şok geçti.. İnanamama geçti. Kabullenememe geçti.. Acı azalıyor belki ama.. Çoğalan şeyin adı sadece "özlem" olamaz.. Geçenlerin yanında bir de delicesine büyüyen bir "şey" var.. Adı yok.. Adı Ecey ya da.. Ecey büyüyor içimde her geçen gün..
.
Belki siz benden daha çok acı çekiyorsunuzdur hatta.. Kendinizi benim yerime koyuyorsunuz.. Anne baba olanlar bugün, anne baba olacaklar bir gün "ya ben olsaydım" sorusunu soruyorlar kendilerine.. "Ya benim de başıma gelirse?" diyorlar.. Bir anlık benim yerime geçiriyorlar kendilerini..
Tahmin edebiliyorum o an ne hissettiklerini.. Korkunç bir acı.. Başından aşağıyla kaynar su dökülüyormuş gibi bir his.. Boyundan bele doğru inen bir sızı, burun sızlaması, akan göz yaşları..
Benden daha çok acı çekiyorsunuzdur belki de.. Çünkü korkuyla yaşamak çok zor..
.
Benim başıma gelen geldi.. Her şey oldu bitti.. Her şey bitti.. Çaresi yok, geri dönüşü yok. Zaman ve inancım benim ilacım..
Ama bu korkuyla yaşanmaz güzel arkadaşlarım.. Eğer öyle olsaydı ben yaşayamazdım.. Ya da benim gibi kayıplar yaşayan başka anneler, babalar.. Bir evladımı uğurladım, ya diğeri de giderse diye yaşayamayacağım gibi, siz de "ya ben olsaydım, ya olursa?" diye yaşayamazsınız.. Olmayacak.. Allah isterse eğer, Cemik sağlıkla büyüyecek.. Biz de büyüyeceğiz.. Ya olursa ya olmazsa diye yaşayamaz insan.. Hasta olur.. O yüzden bunları düşünmeyi hem size hem kendime yasaklıyorum bugün.. Ayrıca evet, doğru bir söz daha, "Korkunun ecele faydası yok".
.
Bugünden itibaren daha iyiyim.. Daha "Ecey dolu" ama daha az üzgünüm.. Kızım için, Cemik için, Kocam için, kendim için çok daha iyiyim bugünden itibaren..
Kimsenin beni üzgün görüp de üzülmesine dayanamıyorum.. Kimseye kıyamıyorum..
Kendimden sıkıldım.. Üzgünsem üzgünüm.. Mutluysam mutlu.. Yüzüme yerleştirdiğim yapmacık gülümsemeyi bundan sonra sahici hale getirmeye çalışacağım.. Çünkü her şey bu kadar gerçekken yapmacık olan gülümsememden de sıkıldım..
Daha fazla gülümseyeceğim bundan sonra ama zorla değil, içimden gelerek.. İçimden gelecek olan "o mutluluk" çünkü zaten içimde şu an.. Biraz benim, biraz Can'ın, biraz Cem'in içinde..
.
.
Şimdilik daha iyiyim, ama daha bir Ecey doluyorum.. Bu da zamanla değişecek..
Bir gün gelecek, hayat eskisi gibi devam edecek..
.
.