40

Bugün 40. gün..
.
İnsan böyle bir acıdan sonra öyle bir değişiyor ki..
Günlük hayattaki acılar insana acı olarak gelmemeye başlıyor..
Ya da birçok şeyi dert etmemeye başlıyor insan..
Boş vermeye başlıyor..

Boş vermek..
Öğrenmeye başlıyor insan..
Boş vermeyi öğrenmeye başarıyor..

Ben başarmaya başladım..
Daha önce kafama çok takacağım sıkıntıları saniyesinde çözebiliyorum artık..
Anında bir çözüm bulabiliyorum..
Dert etmiyorum.. Kendimi üzmüyorum.
En kötü, boş veriyorum..
.
Boş vermeyi öğrendim..
Peki bu acıyı neden boş veremiyorum?
Bazen diyorum ki kendime "Elif, olan oldu, boş ver.. Önüne bakmaya çalış.. Unut. Boş ver.."
Olmaz ki..
İnsan dolu dolu yaşanmış bir buçuk seneyi yaşamamış gibi yapamaz..
Neye çabaladığımı bilmiyorum..
Nasıl yapacağımı bilemiyorum..
Evet daha iyiyiz...
Daha az ağlıyoruz..
Bazı anlardan daha fazla keyif almaya bile başladık..
Bazı şeyler için umutlanmaya, heyecanlanmaya bile başladık..
Çimlerimiz ufak ufak büyümeye başladı.. Bahçemiz daha güzel olacak mesela.. Bir an mutluluk doluyor içime..
Sonra çocuklar rahat rahat koştursunlar, Ece'nin 2. yaş gününde bahçeye daha rahat yayılalım diye bahçeye çim yapma kararını aldığımızı hatırlıyorum.. Bir buruluyor içim.. Sonra diyorum ki "Cem koşup oynayacak ya! Arkadaşları gelecek, oynayacaklar.." Tekrar hevesleniyorum..
.
Cem'in ilk doğumgününde Ecey ördeğim benim karnımdaydı.. Annemler nasıl olsa kardeş geliyor diye tahterevalli almışlardı..
Daha ancak yeni yeni binmeye başlamışlardı karşılıklı..
Cemik kardeşine yardım ediyordu binebilmesi için.. Oturacağı tarafa gidip bastırıyordu, "ayağını buraya koy Ece" diye öğretiyordu.. Hem de sabırla.. Yanlarında oturmama rağmen benden yardım istemeden.. Ece'ye inancından.. Yapabileceğini bildiği için.. Uğraşmalara değeceği için..
Abisi sayesinde Ece ilk defa tahterevalliye oturmaya başardığındaki mutlulukları.. Cem'in "hah, bravo Ece!" diye sevinişi.. Kahkahalar ata ata oynamaları..
Hepsi gözümün önünde.. Hepsi kulaklarımda..
O tahterevalli de bi garip kaldı sanki..
Oyun evleri...
Kum havuzları..
.
.
Hayat planları yaparken hep 4 kişilik yapıyordum..
Hayallerimi 4 kişilik kuruyordum..
Cemik'e bir şey alırken, "ileride Ece de kullanabilsin" diye alıyordum..
Ya da Cemik'e bir şey alırken pembesi var mıdır diye bakıyordum hep..
Birini kızıma birini oğluma alıyorum diye düşünürdüm..
Şemsiyeleri mesela..
Şimdilerde hava yağmurlu İzmir'de..
Cemik kullanıyor şemsiyesini..
Ecey ördeğiminkini kaldırdım dolaba..
Bana kalsa ben kullanırdım ama Can'a ve Cem'e iyi gelmiyor..
Kaldırdım ben de o yüzden..
Dolapta artık..
Ece'nin kullanamadığı şemsiyesi..
.
.
Boş vermeye çalışıyorum..
Sanki istiyormuşum gibi..
Ama boş vermeye niyetim bile yok içten içe..
Zaten neden boş vereyim ki?
Yaşananla yaşamaya alışmaya ihtiyacım var..
Ece'yi düşününce gülümsemeye..
Duruma alışmaya değil de galiba kanıksamaya..

Ne zaman ki Ece aklıma geldiğinde acı değil, geçmiş güzel günlerin huzurunu hissedeceğim, o zaman bu sınavı geçmiş sayacağım kendimi..
Şimdilerde ter döküyorum.. Kalemin arkasını kemiriyorum..
Bir gözüm sürekli saatte..
Sınav bitimine ne kadar kaldı?
Kaç soruyu doğru cevaplayabildim acaba?
Bu sınav kaç soruluk?
40 mı?
Biter mi bu 40 soru?
Bitmez galiba..
Sınav süresi biter, o 40. soru boş kalır..
Yanlış cevap vermektense bırakacağım boş kalsın..
Boş vereceğim o soruyu..
Sınav süresi bitince bulamamışsam cevabını, O'na soracağım..
Sonrası zaten sonsuza kadar mutluluk..