Bir gerçeğin görülür kanıtı...

Ertesi sabah, Pazar sabahı erken uyandım..

Daha Cem ve Can uyuyorlardı..

Tekrar gittim Ece'ye..

Aslında gitmeden önce iki kere düşündüm..

Bu kadar sık giderek duygularımı mı köreltmeye çalışıyorum yoksa gerçekten Ecey'le dertleşmek iyi mi geldi?

Bilmiyorum..

.

Bu sefer yolu daha rahat yürüdüm..

Büyük bir bidon yerine küçük bir şişe su aldım yanıma..

.

Yine tutamadım göz yaşlarımı ama daha iyiydim bu sefer..

İlk sefer zordu, ikinci sefer daha kolay geldi..

Galiba..

Yine gittim yanına oturdum..

Konuştum biraz..

Az ağladım..

.

Fotoğrafını çektim..

Bir yanım o son günkü fotoğrafından sonra yeni fotoğraflarını çekemeyecek olmayı kabul etmek istemiyor..
Ben yine Ece'nin fotoğraflarını çekmek istiyorum..
Bunu çok istiyorum..
"Bana bak annecim! Ece bi bak! Eceee baksanaa!! A aaa!!! Bak Ece bak! Bu da ne?"
Ecey, Cemik gibi değildi.. Cemik ne kadar çok poz verirse Ece de o kadar vermezdi..
Cemik'in çektiğim fotoğraflarına bakıyorum.. Gözü hep objektifte.. Göz bebekleri hep gözlerimde sanki.. Fotoğrafları gerçek gibi.. Bana bakıyormuş gibi..
Ecey hiç bakmadı.. Hep kandırarak çekebildim fotoğraflarını.. Çoğu da bu yüzden bulanık..
Şimdi fotoğrafını çekmek istediğimde kaçmıyor..
Yüzünü çevirmiyor..
Keşke kaçabilse..
Keşke bir tek poz için dakikalarca uğraştırsa beni..
Öylece durmasa..

.

İlk haftalarda "gittin mi yanına?" diye sorduklarında "hayır" diyordum..

Nasıl giderim? Gitsem, nasıl geri dönerim?

Yanına oturmak yetmez, uzanıversem nasıl kalkarım?

.

Sonra "git, kabullenmene yardım eder" dediler..

Uzun süre yine gidemedim, gitmek istemedim.. Aslında gitmek istememekten değil, dönmek istemeyeceğimden gidemedim..

.

Şimdi son çektiğim fotoğrafına bakıyorum..

Ne kadar gerçek..

İçimde bir yer kabul edemese de, ne kadar doğal..
Acı ama.. Güzel bile.