Büyük bir yük kalktı üzerimden..

Cumartesi Cemik'le evdeydik..

Biraz evi toparlarım diyordum ama bildiğin bütün gün yaydım yattım..

Ev evlikten çıktı, itiraf ediyorum..

Ama kendime söz, bugün biraz derleyip toplayacağım..

.

Cumartesi iyiydim, galiba Cemik de bunu hissetti, benimle konuşmak istedi.

Cemik'i giydiriyordum..

Altında donuyla şımardı şımardı, attı kendini yatağına, "uyuyacağım ben" dedi.

"Hadi uyu bakalım uyuyabiliyorsan" deyip gıdıklamaya başladım..

Sonra birden "anne Ece çok ağlıyor" dedi. 

Sınıfında da bir Ece var, ondan mı bahsediyor acaba diyerek "okul arkadaşın Ece mi?" diye sordum.

"Hayır hayır, benim kardeşim Ece!" dedi..

"Ağlamıyor annecim nereden çıkardın?" dedim..

"Ağlıyor, doktora gitti o" dedi..

O ilk haftaki Cemik'le olan konuşmamızın fazla havada kaldığını biliyordum.. İyi oldu sorduğu diye düşündüm..

"Hayır annecim Ece çok mutlu, zaten doktorda değil ki." dedim.

"Nerede peki?" diye sordu. "Çoookk güzel bir yerde" dedim gülerek.. 

"Ama neden?" diye sordu. "Gitmeyi çok istedi, o yüzden. Doktorda değil ama, çook güzel bir yerde, ve hiç ağlamıyor, çok mutlu annecim." dedim..

Konuyu kapatabilirdim ama içimden bir ses "Özlüyor musun kardeşini?" diye sor dedi. Ben de sordum..

"Evet, özlüyorum." dedi.

"Biz de özlüyoruz." dedim..

"Gelsin" dedi.

"Ece artık gelmeyecek annecim" dedim.

"Ben babama söyleyeyim, gelsin." dedi.

"Annecim artık Ece gelmeyecek, bak yatağı da yok artık, eşyaları yok, hem gelse nerede yatacak? O mutlu merak etme sen" dedim..

Yatağını göstererek "burada yatsın" dedi..

Daha fazlasına cesaretim olmadığından gıdıklamaya devam ettim..

Baktı baktı bana, "Ece bir daha gelmeyecek di mi anne?" dedi hafif gülümseyerek.. Ben de "evet annecim" dedim kocaman gülümseyerek.. 

.

Çok büyük bir yük kalktı üzerimden sanki..

Komşumun güllerinin de etkisi var biraz..

Yani uyanan doğanın..

.

Sanki bugün daha bir hafifim..

.

.